Bueno el cometido no se cumplió, al fin que quedan muchos meses más por vivir, desde hace días, he sentido como que mi vida paseen una película en blanco y negro, con fotogramas cortados, así como las películas mudas. Siento que no soy yo y a la vez no siento nada, ni frio ni calor, ni hambre, como si me estuviera muriendo en vida. Quizás soy un zombi y no me he dado cuenta mi cerebro poco a poco se derrite y yo quedo atrapada entre el pavimento. Pisoteada y arrastrada por miles de pedacitos, y que la gente se limpia en las orillas de las banquetas como cuando se te pega un chicle indeseable o cuando pisas caca de perro, y me quedo ahí, fragmentada, embarrada viendo pasar a la gente, mirando el cielo queriendo moverme de ahí pero sin poder hacerlo, siento que las cosas no han salido como yo he deseado o querido, da igual quizás no valga la pena ni siquiera luchar porque esa idea que tenia de que los sueños si existen. Quizás era una idea equivoca. Pobre mama y ella alimentando mi indocilidad a la vida gris, con cuentos cubanos, recopilaciones de los hermanos Grimm, y cuentos de Andersen. No, no creo que ella haya imaginado que sería este tipo de caca amorfa y pegajosa, dejándose llevar a donde sea, que se deja pisotear para poder moverse.
Definitivamente me encuentro muy deprimida….Papillón
martes, 31 de marzo de 2009
Sin novedad
Publicado por Papillón en 13:29Etiquetas: ANOREXIA SENTIMENTAL, LIBRO DE CABEZERA
Subscribe to:
Enviar comentarios (Atom)
0 comentarios:
Publicar un comentario